دلم برای کودکی هایم تنگ شده، برای آن زمان که مرگ معنایی نداشت و فقط زندگی بود و زندگی که خلاصه میشد در :توپ،عروسک،مداد رنگی.....

  آن زمانکه همبازی ها فرقی نداشتند،چه پسر چه د خترو من هیچگاه به خاطر فوتبال بازی کردن با پسر ها توبیخ نمی شدم.

بچه که بودم گشت ارشاد هیچ وقت مرا به خاطر بدحجابی ام نمی گرفت و هیچ برادر بسیجی ای به من نمیگفت:خواهر،حجابتو رعایت کن. آن موقع هیچکدام از اینها نبودند و من در دنیایی از شادی غرق بودم با هر لباسی که دلم میخواست.بدون اینکه نگران باشم مبادا دستهایم بیشتر از مچ در بیایند و خدایی ناکرده برادری را تحریک کنم.هه....!برادر!!! خنده دار است.بگذریم گفتنش چه فایده ای دارد؟

دنیای کودکی هایم خیلی قشنگ بود ،بدون اینکه نگران امتحان باشم یا از ایراد گرفتن های ناظم مدرسه بترسم.در بچگی هایم همه آدم ها مهربان بودند،هیچ کس دروغ نمی گفت،هیچ آنتنی وجود نداشت تا آمار مرا به مادرم یا مدرسه بدهد.

در عوض دوستی بود و آبنبات خوردن با بچه های همسایه یا خاک بازی جلوی ساختمان نیمه کاره و ترکیدن توپ هایمان زیرچرخ ماشین ها .همه ی اینها دلتنگی هم دارد.

دلتنگی برای آن زمانها که دنیایم را غرق در رنگهای شاد،همانطور که میخواستم نقاشی می کردم.شاد در آن قد آدم ها با ساختمان ها برابر بود و همیشه گلهایی به اندازه بچه کوچک خانواده در باغچه دیده میشد، اما صفا داشت و صمیمیت.آسمانش آبی بود و اگر هم باران می باریدهمه خندان بودند و کسی روی سرش چتر نمی گرفت تا خیس نشود.

بچه که بودم نمیدانستم هوای دونفره یعنی چه.......................